نقدی بر پیرهن تیم ملی فوتبال/ضعف مدیریت و نان در روغن کمپانی‌های ناشناخته/ شاهکار فدراسیون فوتبال!
تیم اول قاره آسیا، تیم چهلم رنکینگ فیفا و شانس اول صعود به جام جهانی 2018 روسیه از قاره آسیا؛ کشوری با جمعیتی 80 میلیون نفری و فوتبال‌دوست. همه این‌ها می‌تواند برای برندهای معتبر تولیدکننده البسه ورزشی گزینه‌هایی تحریک‌کننده باشد تا برای رسیدن به آن با هم رقابت کنند.
اتفاقی که رخ داده اما این است که تیم ملی فوتبال ایران برای تامین البسه ورزشی خود مناقصه گذاشته و با هر کمپانی‌ای که کم‌ترین مبلغ را پیشنهاد بدهد قرارداد امضا می‌کند. اتفاقی که باعث شده برندهایی مانند آل‌اشپورت، هومل و جیووا با هم به رقابت بپردازند و در نهایت جیووا پیروز این رقابت باشد.
جام جهانی 2014 نقطه اوج تبلیغاتی برند آل‌اشپورت بود. این کمپانی آلمانی فکرش را هم نمی‌کرد روزی در بین 32 تیم حاضر در جام جهانی، کشوری از برند آنها استفاده کند، اما ایران این امکان را فراهم کرد تا آل‌اشپورت را میلیون‌ها نفر در معتبرترین رقابت فوتبالی جهان ببینند.
پیراهن‌های این کمپانی با بی کیفیت بودند که صدای سرمربی تیم ملی را هم درآورده بود و تعداد کم البسه موجود در اردو خود یک مشکل بزرگ بود.
پیرهن تیم ملی فوتبال به جای درآمدزایی و کسب اعتبار به معضلی در چند سال اخیر تبدیل شده است.
اگر همین حالا سری به سایت جیووا بزنید، پربیننده‌ترین تیمی که با این برند همکاری می‌کند همین سپاهان اصفهان خودمان است. غیر از چند تیم کوچک سری‌آ و لالیگا، این برند هیچ جایی در بین لیگ‌های معتبر ندارد. حالا شرایطی مهیا شده است که جیووا در رقابت‌های انتخابی جام جهانی حاضر باشد. به احتمال فراوان در جام جهانی روسیه هم این برند مورد استفاده قرار بگیرد و بزرگ‌ترین جهش تبلیغاتی جیووا را شاهد باشیم.
جالب است بدانید فدراسیون فوتبال ایران برای این که لباس‌های جیووا در تمام رده‌های سنی مورد استفاده قرار بدهد، حدود 50 هزار یورو هم باید به این کمپانی بپردازد. در مقابل جیووا مجموعا پوشاک تیم‌های ملی را به ارزش 2 میلیون یورو تامین خواهد کرد.
آیا واقعا کسی در فدراسیون فوتبال نبود تا ارزش این قرارداد را به 2 میلیون و 50 هزار یورو برساند تا دیگر پولی به جیووا پرداخت نشود؟ از آن مهم‌تر، آیا کسی در فدراسیون فوتبال ایران نیست تا برندها را ارزش‌گذاری کند؟ سطح ارزش برند تیم ملی ایران در مقابل جیووا کجاست؟ در سال‌های اخیر که مساله کپی رایت البسه ورزشی هم شکلی قانونی به خود گرفته، آیا نمی‌شد از یک برند با کیفیت و مطرح دعوت کرد تا یک فعالیت سودآوردر و درآمدزا با هم داشته باشند. در شرایطی که می‌دانیم کمپانی آدیداس راغب است در ایران به صورت رسمی با تیم ملی کار کند، چطور کسی به طور مستقیم با آنها مذاکره نکرد؟
به نظر می رسد برند تیم ملی آنقدر دارای اعتبار در سطح آسیا و جهان هست که بتواند به واسطه این جایگاه نه تنها لباس مورد نیاز خود و تمام تیم های رده سنی و بانوان را تامین کند، بلکه باید انتظار درآمدزایی از این محل را نیز داشت.
آنچه از این مبالغ و شرایط بر می آید این است که تا زمانی که این باور در مسئولان ما وجود دارد که باید مبلغی بابت تامین پیرهن تیم ملی پرداخت شود، برندها نیز بر سر دریافت مبلغ کمتر رقابت می کنند و هیچ یک نه تنها به سمت پیشنهاد پرداخت مبلغ اضافه نمی روند، بلکه حتی پیشنهاد تحویل رایگان هم نمی دهند!
به نظر می رسد جیووا به چیزی که در خواب هم نمی دید دست یافته است و در حالی که تنها تامین لباس تیم ملی مالت، تیمی که در رده بندی فعلی فیفا پایین تر از تیم‌هایی نظیر افغانستان، لسوتو، گوام و مالدیو در رده 161 جدول 200 تیمی فیفا قرار گرفته است را بر عهده دارد با تصاحب لباس تیم ملی ایران می تواند با جهشی بلند به رزومه خود اعتبار زیادی ببخشد.
علی کربلایی – خبرنگار، نویسنده و منتقد ورزشی
