تفاوت تبلیغات ایرانی و خارجی قسمت دوم مدیران همه چیز دان

تفاوت تبلیغات ایرانی و خارجی از منظر جامعه شناسی ایرانی

در نوشته قبلی تفاوت تبلیغات ایرانی و خارجی را بررسی کردیم و به نقش واسطه ها در کاهش تاثیرگذاری تبلیغات اشاره کردم. و در این نوشته به مسائل دیگری که ” مدیران همه چیز دان” بوجود می آورند خواهم پرداخت. می خواهم نوشته ام را با عبارتی بسیار معروف و تاثیر گذار از الکساندر پوپ شاعر انگلیسی آغاز کنم که گفت:” دانش مختصر چیز خطرناکی است؛ باید که از چشمۀ حکمت،یا هیچ ننوشی یا خود را سیراب کنی. در این چشمه، جرعه های کوچک آدمی را  بی خبر می کند.”

متاسفانه در لایه های مختلف مدیران شرکت ها کم نیستند از این دسته آدم هایی که از چشمه حکمت کم نوشیده اند و به قول استاد الهی قمشه ای بد مستی می کنند. این مدیران که بیشتر پای صحبت استاد سمیناری های غالبا فاقد مدرک نشسته اند، یا با مینی کتاب های چگونه یک روزه برنامه تبلیغات بنویسیم و یا چگونه یک شبه برنامه بازاریابی بنویسیم مانوس هستند و علاقمند به افیون جهان سوم، آقای برایان تریسی بوده و با محتوای فیلم راز آرامش می یابند، یا نهایتا به خاطر جو جامعه یک مدرک mba گرفته اند، اثرگذاری برنامه های تبلیغات و بازاریابی را کاهش می دهند و گاهی از بین می برند.

شوربختانه آنها چون در جایگاه هایی مثل مدیرفروش، مدیر بازاریابی، مشاور و گاهی مدیریت عامل تکیه زده اند، برنامه ها را به سمتی پیش می برند که دلخواهشان است و البته زمانی مشکلات پدیدار می شود که کار از کار گذشته است و سرمایه و فرصت از بین رفته است ، فارغ از اینکه آنها حتی لحظه ای فکر کنند که تبلیغات و بازاریابی علم  است.

این افراد ناآگاه اساسا به فکرشان هم خطور نمی کند که تبلیغات و بازاریابی مانند سایر علوم کتاب دارد یا دانشمندان مثل سایر علوم اجتماعی براساس آخرین یافته های تحقیقاتی آنرا بهبود و ارتقا می بخشند. آنها چون از چشمه علم اندکی نوشیده اند، به شیوه خطرناکی سازمانها را به سوی نابودی می کشند اما در اکثر کشورهای توسعه یافته، سالهاست که متخصصین با شرکت های تبلیغاتی پیمانکار طرف هستند و مدیران معمولا برای نظارت بر کارهای تبلیغاتی خود مشاور تبلیغاتی کارکشته دارد و بودجه و منابع خود را به خاطر سلیقه اش دور نمی ریزد. امیدوارم شرکت های ایرانی هم روزی کار را به کاردان بسپارند و تفاوت تبلیغات ایرانی و خارجی کمتر شود.

دانش مختصر چیز خطرناکی است؛ باید که از چشمۀ حکمت،یا هیچ ننوشی یا خود را سیراب کنی. در این چشمه، جرعه های کوچک آدمی را  بی خبر می کند.